De in het vooronderzoek opgestelde hoge verwachting op het aantreffen van archeologische resten uit het Laat-Paleolithicum en de perioden Neolithicum – Nieuwe Tijd en de middelhoge verwachting op resten uit het Mesolithicum zijn dus gedeeltelijk bevestigd. Er zijn twee archeologische vindplaatsen in het plangebied aangetroffen: een vindplaats met een waarschijnlijke datering in de middeleeuwen en een vindplaats, die prehistorisch of middeleeuws is. De vindplaatsen concentreren zich in het westen en noorden van het plangebied. 

Een vindplaats in het westen en noorden van het plangebied bestaande uit verschillende clusters van paalkuilen (waaronder een bijgebouw en mogelijk een spieker), een waterput, zes kuilen, enkele greppels en een groot spoor, waarvan de aard niet geheel duidelijk is, maar voorlopig als sloot wordt aangeduid. Deze vindplaats wordt in de middeleeuwen gedateerd op basis van spoorkenmerken (formaat, vlekkerige vulling), gebouwtypologieën (gebogen, lange wand; rechthoekige spieker), twee aardewerkscherven uit bodemlagen (Elmpt; grijsbakkend) en reeds bekende vindplaatsen in de omgeving van het plangebied. Zo is op de Weiakkers, naast huisplattegronden en erven uit de IJzertijd en Vroege Middeleeuwen, een bootvormig huis met een bijgebouw uit de 10e of 11e eeuw aangetroffen.
 
 
Een vindplaats in het noordoosten van het plangebied bestaande uit paalkuilen, die in de proefsleuf gezamenlijk de oostelijke wand van een gebouw vormen. De rest van de plattegrond bevindt zich buiten de proefsleuf. De spoorkenmerken onderscheiden zich van de grondsporen (donkerder, homogener, hoger humusgehalte), die aan vindplaats 1 gerelateerd zijn. Daarom zijn deze paalkuilen als een aparte vindplaats aangeduid, ook al heeft de oorzaak van de afwijkende vulling mogelijk met het bovenliggende oud-bouwlanddek te maken.

Mogelijk hoort de vindplaats bij vindplaats 1 met een zelfde datering in de middeleeuwen. De oostelijke wand lijkt ook een gebogen, lange wand te zijn, maar, als bijvoorbeeld de meest zuidelijke paalkuil niet tot het huisplattegrond hoort, krijgt de wand al een veel rechter karakter. Gebogen, lange wanden zijn typisch middeleeuws; rechthoekige huisplattegronden zijn dat niet. Het valt daarom niet uit te sluiten – ook gegeven de afwezigheid van gerelateerd vondstmateriaal - dat het om een prehistorische vindplaats gaat.